Imi

Heeft u toevallig een pen voor mij? Nee. Ik heb een pen. Maar niet toevallig. Die heb ik namelijk heel bewust in mijn tas gestopt. Ik herinner me zelfs wanneer. En wel precies toen ik mijn zomertas wisselde voor mijn wintertas. Die past beter bij mijn garderobe. Herfsttinten en zo, weet je wel. Als ik mijn zomertas wissel voor mijn wintertas gaan het potlood, de pen en het nagelschaartje ook meteen in het buitenste vakje. Dan kan ik die snel vinden als bijvoorbeeld een treinreiziger me vraagt om even mijn pen te mogen lenen. Die heb ik dus niet toevallig, maar zeer bewust. Als ik toevallig dingen zou beginnen vinden in mijn tas, zou ik me ernstig zorgen maken. Want dat zou betekenen dat iemand er stiekem dingen in stopt of dat ik niet meer weet wat ik doe. Ik weet niet wat ik het ergste zou vinden. Dat een persoon de onbedwingbare drang zou hebben dingen in mijn tas te verstoppen of dat ik het niet meer weet dat ik het zelf doe. Kortom; vraag niet meer of ik iets toevallig heb. Ik begrijp dat deze uitdrukking zijn oorsprong vindt in een diepgewortelde Vlaamse deemoed. Alhoewel. Het lijkt toch eerder een excuus; ik wil u niet lastigvallen met mijn probleem; maar als u nu toch heel toevallig datgene bij heeft wat ik nodig heb, kan u het me misschien ontlenen? Toevallig... toeval bestaat niet. Althans toch niet in mijn handtas.